اشعار

نامش محـمد است و لقب باقـرالعـلوم           عـالِـم تـرین رجـال عرب باقـرالعـلـوم

در روز اولی که قدم در جهان گذاشت            گردیده است فـخـر عرب، باقرالعلوم

تا اینکه می برم به زبان نام اطهـرش            شیرین شود دهان چو رطب؛ باقرالعلوم

تـابـنده تـر ز او نـبـود کس میان روز            زیـبـاتـرین سـتـاره شب باقـرالـعـلـوم

روح عبادت از پدرش زین العـابدین            از عـمّ خـود گـرفـتـه ادب باقر العلوم

جابر کمی ز عـلم شما ارث برده است

یک قطره ای ز جام شراب تو خورده است

مولا! نفس زدی و دوعالم درست شد           از آن گِــل وجــود تــو آدم درست شد

بسکه شما مـیـان مـنـا نـالـه کـرده ای            از گریه تو چـشـمه زمزم درست شد

از تار و پود و رشته پـیراهن عزات            بالای هر حـسـیـنیه پرچم درست شد

در مــاجـرای پـر غــم وادی کـربـلا            اشکت چکید و قطره شبنم درست شد

بانی روضه های عـطش! با حـمایتت            سـیـنـه زنـی مـاه مـحـرم درسـت شـد

هرکس که روضه ای ز شما گوش می کند

یک جرعه می ز دست شما نوش می کند

آقـا عـنـایـتـی بـده بر سـیـنـه نـالـه را           پُـر کن ز داغ کـربــبـلا این پـیـاله را

ای باغبان ساقـه شکـسـته به ما بگـو            داری به باغ سیـنه غـم چـنـد لالـه را

یا حـضرت غـریب بـمـیـرم برای تو            طی کرده ای چگونه تو این چند ساله را

دیدی که رأس جد غریبت به نیزه شد            دیدی به چشم خود شب غسل سه ساله را

دارم به سر زیـارت قــبـر بـقـیـع تـان           امضا بزن به دست خودت این قباله را

یا رب تو دیده را زغمش پر ز آب کن

ما را غـلام حضرت باقـر حساب کن